Jeden z podstawowych rodzajów światłoczułych zdjęciowych materiałów fotograficznych (błona właściwie służy jako podłoże dla emulsji światłoczułej), jest materiałem przezroczystym przewidzianym dla warstw negatywowych do kopiowania projekcyjnego lub stykowego i dla warstw diapozytywowych.
Może występować w postaci arkuszowej, tzw. płaskiej (w formatach podobnych do formatów papierów) lub błon zwojowych, np. o szerokości 61,5 mm (określanej potocznie jako 6 cm), małoobrazkowej filmowej taśmy perforowanej o szerokości 35 mm, podobnej taśmy perforowanej lub nieperforowanej o szerokości 16 mm.
Pierwsze błony były właściwie taśmami papierowymi odpowiednio spreparowanymi w celu nadania im większej przezroczystości.
Od 1888 roku Eastman zastosował błony nitrocelulozowe pomysłu Goodwina, które przetrwały do lat pięćdziesiątych XX wieku. Ich niedogodnością była łatwopalność. Zastąpiły je powszechnie błony z trójoctanu celulozy.
Zobacz również:
Bibliografia: